این پست از دل نمیدانمها آزاد شده. خیال کرده بودم در صندوق دلم، جایش امن است. اما انگار از شکافی که هنوز پیدا نشده، بیرون زده و در فضای وبلاگ فضولی می‌کند. صفحات پوچ، نمیدانمها و نمی‌توانم‌ها، همه در قلبم محفوظ اند. انگار پارچه ای از جنس مخمل دورشان پیچیده شده تا گرمشان کند. درست مثل یک کتاب ارزشمند، که کلماتش به گرمی و شیرینی شکلات داغ است.
این پست نباید این جا باشد. نباید منتشر و نباید خوانده شود.
با این حال هنوز هم نمی‌فهمم چرا این جاست.
وایولت همیشه اولین کامنتو من برات میذارم ، نه ؟ =) بیشتر موقعها ...
از کیه منتظرم یکی بهت کامنت بده ...
آخرشم خودم اومدم *-*
توصیف هایی که کردی خیلی قشنگن =")))
خیلی قشنگ بود.
نمیدانم ها و نمیتوانم ها که همیشه هستند.
این ها رو بدونیم و بتونیم هم جاشو به نمیدانم ها و نمیتوانم های جدید بده.
خیلی خوب بود لذت بردم 😃🌹
راستی یلدا رو هم تبریک میگم 💐🍉
دل نمی دانم ها...
گاهی نمیدانیم و این ندانستن امتدادش میرسه به آگاهی :))
خیلی دوستش داشتم :))
حالا خوبه قرار نبوده منتشر بشه انقدر قشنگ شده :| از قصد منتشر می شد ، چی می شد! D:
یه وقتا ادم نیاز داره با یه غریبه حرف بزنه و هیپوقت دیگه هم نبینتش :) وبلاگمونم بعضی وقتا حکم همینو داره
دل نمیدانمها... چقدر این کلمه رو دوس داشتم
تشبیهات خیلی شیرین بودن برام ~
قشنگه=))
+شرمنده اگه آخرین نظرای وبت همش منم، دیگه دارم به همه چیز سروسامون میدم=))
