صبح که چشمانم را باز می کنم، باید سقف اتاق را ببینم. نوری که از پنجره به داخل می تابد را ببینم. اولین بارش باران را ببینم.
ظهر که غذا می خورم، باید ته دیگ ماکارونی را ببینم. ظرف سالاد، و قاشق و چنگال را ببینم.
و در خیالاتم سیر کنم که چرا قاشق یک جغد نامه رسان نیست؟
چرا تابلوی نقاشی روی دیوار متحرک نیست؟
چرا مدرسه ای که در گوشی است هاگوارتز شماره دو نیست؟
و از همه مهم تر، چرا جادو نیست؟
تمام روز باید واقعیت ها را ببینم. درس های عادی و بی معنی را ببینم. چهار گوشه ی اتاق دوازده متری ام را ببینم.
و برای نیم ساعت آخر شب، زندگی کنم و بخوانم و بخوانم تا با نقطه ی پایان فصل روبرو شوم.
پس من تحمل می کنم و تا شب زنده می مانم. فقط به خاطر هری پاتر و چوب دستی چرخانش.
